Jobhunting

Jobhunting

Na afscheid genomen te hebben van Ilse gingen we nu ook afscheid nemen van Laura L Me reismaatje waar ik vanaf Sydney mee heb gereisd. Lau ging door reizen omdat ze het niet uitpakte met het werk vinden zoals we hoopte dus had ze besloten door te reizen en later opzoek te gaan naar werk. Ik moet zeggen dat ik ook wel had verwacht dat het iets sneller zou gaan maar helaas heb ik die luxe niet dus werd het voor mij nog even door zoeken in en rondom Brisbane. Na heel wat dagen restaurantjes cafe’tjes barretjes afgaan, op internet struinen maar ook heel veel stappen en genieten van het weer hadden we wat contacten gelegd en kwamen we er achter dat we het niet heel handig aanpakten met zoeken naar werk. We hadden een jongen ontmoet die ook aan het werk was in Brisbane en die gaf ons wat nummers en namen van uitzendbureaus. Beetje stom dat we daar nog niet aan hadden gedacht, natuurlijk zijn hier ook uitzendbureaus!

Anacsdayday

Onderweg naar een uitzendbureau vertelde een local dat er weer een feestdag aankwam, Anzacsday. Op deze dag eren de Australiërs alle mensen die het land dienen en in vroegere oorlogen hebben gediend.

We wisten niet echt wat we ons hierbij moesten voorstellen, alleen dat alle supermarkten etc waarschijnlijk wel weer dicht zouden zijn. De local vertelde ons dat het zeker de moeite waard was om bij de parade te gaan kijken in het CBD van Brisbane, en dat was het ook!

Het hele centrum van Brisbane was afgezet om iedereen te eren die het land dient of heeft gediend. Eerst kwamen er Maxi taxi´s met alle mensen die een rol hebben gespeeld in de eerste wereld oorlog! Echt geweldig om te zien, iedereen langs de kanten stond naar ze te zwaaien met vlaggetjes.

Nadat de mensen uit de eerste wereld oorlog langs waren gekomen kwamen de militairen uit andere oorlogen met een spandoek in welke oorlog zij hebben gediend.

Je kon zien aan iedereen die in de parade meeliep hoe trots ze waren dat ze mee mochten lopen. De nabestaanden van degene die zijn overleden tijdens oorlogen kwamen met ze alle met witte ballonnen en een spandoek ´´care for the living, remember the fallen´´.

Tussendoor kwam het huidige leger, politie, marine, luchtmacht, landmacht, politiehonden, politiepaarden echt noem het maar op. Het was een parade van ongeveer 5 uur met fanfare en alles erop en eraan. Na de parade ging uiteraard iedereen naar de pub in uniform, de enige dag in het jaar dat iedereen in uniform mocht gaan drinken werd ons verteld.

Het was een dag van onwijs veel respect en trots, heel mooi om meegemaakt te hebben.

Om ons Horizon even te verbreden keken we ook naar fabriek werk. Als ik iets vreselijk vind is dat het wel maar we hadden een andere jongen gesproken die in een fabriek werkte maar hier krijg je natuurlijk ook dubbel betaald in de avonduren, dus gingen we deze opties gebruiken nu. Na een week echt goed opzoek te zijn geweest kregen we het ene aanbod na het andere! Nu moesten we gaan kiezen wat we gingen doen! Aangezien Dionne en ik beide wilde werken voor ons second year visa besloten we voor het farm work te gaan. 29/04 konden we daar beginnen en er zou voor een maand werk zijn dus helemaal goed kunnen we ondertussen naar iets anders zoeken.

Appelpicking

Aangekomen bij onze eerste betaalde ozzie job, appelpicking! Toen ik hier aankwam vond ik het vreselijk! Zonder internet kan ik wel leven maar gewoon geen telefoonbereik om te bellen of een smsje te versturen, maar dan ook gewoon nergens?! are u kidding me, dat stond niet in de vacature.

Aangezien me eerste heimwee verschijnsele een beetje begonnen te komen baalde ik hier echt heel erg van omdat ik nu ook nog eens niemand kon spreken. Gelukkig was onze baas Dino heel aardig, en bracht me naar het einde van de weg waar ik af en toe een paar minuten kon bellen, waarna ie vroeg of ik echt wel wilde beginnen maandag en niet nog dagje wilde wachten want dat mocht ook, echt super pittig.

Het plekje waar ik soms een beetje bereik had was 20 minuten de weg op lopen, geen probleem in principe maar dit mocht niet na 6 uur in de avond. Aangezien het hier 6 uur donker is, geen lantarenpalen zijn, iedereen super hard rijd en er laatst 2 meiden zijn aangereden was dit een dringend verzoek om er alsjeblieft niet in de avond heen te gaan.

Me er bij neergelegd dat ik afgesloten was van de buitenwereld en niet door kon solliciteren en de sollicitaties die ik nog had lopen mij niet konden bereiken begonnen we onze appelpicking carriere!

Eindelijk weer aan het werk, dat viel alles mee! Na zo 3 maanden vakantie te hebben gevierd was het weer even lekker om wat te doen! Het werk zelf was redelijk zwaar en vooral omdat we betaald werden per bin moesten we de hele dag echt keihard werken om een beetje redelijk betaald te krijgen.

Dat keihard werken was wel even goed voor ons. De eerste week werden we in een redelijk makkelijk veld neergezet met 2 andere meiden. Iedere couple had hun eigen trekker met aanhanger, en eigenlijk was je eigen baas wanneer je begon en stopte. Als je maar zorgte dat je klaar was om 5 uur. We werden 2 keer per dag gecontroleerd of onze appels goed waren maar voor de rest heel vrij gelaten, echt super relax.

Als je appels waren beschadigd was de kans groot dat je werd ontslagen, heel voorzichtig mee zijn dus. En er werden wat meiden ontslagen! Het eerste wat ons werd verteld, appels zijn belangrijker dan mensen. Dus als je op de tractor rijd, je hebt de keuze appelboom of collega. Je raad t wel, zolang je niemand vermoorden waren de appel het belangrijkste. De eerste week waren wij met 2 andere meiden in een afgezonderd block dus werden we gelukkig niet gecontroleerd, super chil. Omdat je heel voorzichtig met de appel moest zijn werkte er voornamelijk meiden op de farm. We hadden met 20 meiden 1 huisje. Wat we verwachtte dat het 1 groot drama huis zou worden, was iedereen heel relax tegen elkaar. Denk dat iedereen te uitgeput was om drama te schoppen.

Op donderdag deden de meiden boodschappen en gaan met de taxi heen wat 100 dollar heen en terug was, ja zo afgelegen van het dorp! 20 meiden 2 uur dat huisje uit, iedereen was zo druk niet normaal. Dionne en ik hadden besloten dat we voor 50 dollar each boodschappen voor een week zouden halen en het was gelukt! We leren hier eindelijk echt goedkoop te leven.

We begonnen het werk als betaald bootcamp te zien, 9 uur per dag fysiek zwaar werk, 1 keer per week boodschappen. Misschien was het toch niet zo verkeerd! En omdat we die week nog in een makkelijk veld zaten verdiende we ook nog redelijk goed. De eerste zaterdag in het huisje bleef iedereen ''thuis'' en na een paar flessen wijn was het gezelliger dan de pub denk ik zo!

Een meisje uit het huisje had net gestuurd en wist nog heel wat leuke studenten uitdagingen. Zo hebben we 1 van onze collega's uitgedaagd dat het onmogelijk was een eetlepel kaneel zonder water te eten. Maar ze deed het!  De tranen rolde over der wangen toen ze het opat, kon een uur niet praten en bleef maar kuchen maar het is der gelukt! Van het 1 komt het ander onze andere collega uitgedaagd om 3 theelepels bloem te eten, gelukkig was het zondag schoonmaak dag want het was de eerste keer dat we het zagen sneeuwen in oz.

Het is dus onmogelijk: om 3 eetlepels bloem te eten zonder water, 3 crackers in 1 minuut te eten. Dat was ons weekend in onze cottage. De tweede week hier werd het kouder maar dan ook echt koud! In de ochtend was het 1 graden echt vreselijk koud. Het koudste plaatsje van Qeensland, gewoon kouder dan in Nederland nu, en dan zonder degelijke winterkleding.

We waren klaar bij het eerste block en werden overgeplaatst naar een ander block, helaas nu gingen we echt hard werken. We werden neergezet bij gigantische bomen en moesten nu dus met ladders gaan werken. Na 2 weken hier werken zijn onze bruine benen omgetoverd in blauwe beentjes. Sinds ik met de ladders werkte riskeerde ik iedere dag me leven om net die 2 appels te pakken! Maar de weken gingen sneller en het huisje werd al gezelliger. Omdat het plukken best wel snel ging vroegen we ons af hoe lang we nog konden en er werd ons verteld zeker nog wel een maand.

Toch dacht ik me maar alvast voorbereiden door een internet broadband te kopen en verder te solliciteren. Helaas toen ik thuis kwam bleek het dat het niet bleek te werken op me laptop dus heel wat uurtjes aan de telefoon gehangen met de customer service om me geld terug te krijgen maar uiteindelijk gelukt:D!

Het enige wat we konden doen om door de solliciteren was de uitzendbureaus bellen om te horen of zij alvast konden kijken voor ons als we terug kwamen. Ons voorgevoel om door te klopte want een paar dagen later kwam onze liefhebbende baas om te vertellen dat het werk met een paar dagen klaar was. Heel erg blij om weer terug te gaan naar het warme weer en de bewoonde wereld maar had toch gehoopt dat ik hier wat meer dagen kon werken voor me second year visa. Ik heb wel alvast wat contacten voor als ik in Perth ben voor verder farm work voor me second year visa dus moet wel goedkomen. Dionne besloot eerder terug te gaan naar Brisbane omdat het de slecht weer was en met regen konden we niet werken dus hoeveel zin had het om nog te wachten op de paar dagen werk die er misschien nog zouden komen? Aangezien ik nu een andere oplossing had gevonden om internet te hebben kon ik hier nu door solliciteren voor ander werk dus voor mij was het geen probleem nog even in het huisje te zitten. Het enige probleem was dat ik er geen rekening mee had gehouden met de boodschappen dus we gaan zien tot hoelang ik het volhouden ga hier. Ik heb nu besloten om waarschijnlijk maandag ochtend hier weg te gaan terug naar Brisbane. Terug naar de het warme weer! Nog steeds bizar hoeveel graden het verschilt tussen 2 plekken 3.5 rijden van elkaar af. Weer heel veel zin om terug te gaan naar de bewoonde wereld maar eerst nog even het weekend hier doorbrengen en hopen dat ik snel weer een ander baantje vind…

Groetjes uit het koude Stanthorpe, xxx